Ik ben precies op tijd. Klokslag 18.00
uur hobbel ik met mijn mooiste glimlach het restaurant binnen. Zo te zien ben
ik de eerste. Is het me verdorie weer niet gelukt om fashionably late te
arriveren. Daarnaast word ik gelijk geconfronteerd met een moeilijke keuze,
want er zijn nog zeker zes tafeltjes vrij. Vragen als ‘zit ik straks niet op de
tocht, in de loop van het personeel, of onder een enthousiaste luidspreker?’ schieten
gelijk door mijn hoofd. Ondanks dat ik nog een jong ding van 32 ben, gedraag ik
me steeds meer als een oud gebouw.
Aangezien er van mijn date nog geen
spoor te bekennen is, overweeg ik de diverse plekken zorgvuldig. Niet dat ik op
alle stoelen eerst een tijdje ga zitten voorwarmen, maar ik wil gewoon voor
mijn gevoel een goede keuze maken. Uiteindelijk kies ik voor het hoekbankje in
de –waar kan het ook anders- hoek. Allebei een eigen plek op de bank, maar
mocht het gezellig worden, dan kan er op subtiele wijze dichter naar elkaar toe
worden geschoven…
Nog even een laatste haar-, gebit- en
make-up check en in de wachtstand met een zeven-upje. Het is inmiddels 18.10 en
ik bestudeer de placemat. Om 18.15 onderdruk ik de neiging om de wijnkaart te
bestuderen. In de eerste plaats heb ik er weinig kaas van gegeten en ik had
geen zin in wijn vanavond. Zelfs ik heb van die dagen.
Tegen 18.20 maak ik mezelf wijs dat hij
vast ergens in een file staat. Ondertussen raak ik door mijn mogelijkheden heen
me te vermaken. De vlaamse gaai in de boom is gevlogen en de dikke zwarte vlieg
die nog steeds niet doorheeft dat de uitgang aan de ander kant van het pand is,
begint aardig te vervelen. Facebooken, tweeten of even naar nu.nl zit er niet
in, want mijn telefoon stamt uit een ander tijdperk. Wellicht dat ie bij Kunst
& Kitsch nog van onschatbare waarde is, vooralsnog is ie qua entertainment
flink waardeloos.
Om 18.35 wil ik bijna kleurpotloden aan
de bar vragen, want op de achterkant van de placemat staat een vet mooie
kleurplaat. Even meditatief kleuren terwijl ik wacht… en wacht en wacht.
Met mijn beste ik-vind-het-helemaal-niet-erg-dat-ik-hier-al-best-lang-wacht-gezicht richting het personeel bel ik tien over half 7 mijn date. Voicemail.
Zo ondertussen heb ik qua mannen en
daten wel het een en ander meegemaakt, maar de dates zijn altijd wel op komen
dagen. Deze situatie is volstrekt nieuw. Maar niet perse heel gaaf. Na drie
kwartier wachten, betaal ik met lege maag en opgeheven hoofd mijn drankje.
Ik sta nog geen minuut buiten of mijn
jaszak gaat af: mijn date aan de telefoon. Hij stond niet in, maar vooraan
de file. Hij was er de oorzaak van...een aanrijding heeft roet in ons (niet
eens bestelde) eten gegooid. Hij verontschuldigt zich in alle talen en belooft
het goed te zullen maken. Vol verWACHTing klopt mijn hart…