Date leed

Ik ben precies op tijd. Klokslag 18.00 uur hobbel ik met mijn mooiste glimlach het restaurant binnen. Zo te zien ben ik de eerste. Is het me verdorie weer niet gelukt om fashionably late te arriveren. Daarnaast word ik gelijk geconfronteerd met een moeilijke keuze, want er zijn nog zeker zes tafeltjes vrij. Vragen als ‘zit ik straks niet op de tocht, in de loop van het personeel, of onder een enthousiaste luidspreker?’ schieten gelijk door mijn hoofd. Ondanks dat ik nog een jong ding van 32 ben, gedraag ik me steeds meer als een oud gebouw. 

Aangezien er van mijn date nog geen spoor te bekennen is, overweeg ik de diverse plekken zorgvuldig. Niet dat ik op alle stoelen eerst een tijdje ga zitten voorwarmen, maar ik wil gewoon voor mijn gevoel een goede keuze maken. Uiteindelijk kies ik voor het hoekbankje in de –waar kan het ook anders- hoek. Allebei een eigen plek op de bank, maar mocht het gezellig worden, dan kan er op subtiele wijze dichter naar elkaar toe worden geschoven…

Nog even een laatste haar-, gebit- en make-up check en in de wachtstand met een zeven-upje. Het is inmiddels 18.10 en ik bestudeer de placemat. Om 18.15 onderdruk ik de neiging om de wijnkaart te bestuderen. In de eerste plaats heb ik er weinig kaas van gegeten en ik had geen zin in wijn vanavond. Zelfs ik heb van die dagen. 

Tegen 18.20 maak ik mezelf wijs dat hij vast ergens in een file staat. Ondertussen raak ik door mijn mogelijkheden heen me te vermaken. De vlaamse gaai in de boom is gevlogen en de dikke zwarte vlieg die nog steeds niet doorheeft dat de uitgang aan de ander kant van het pand is, begint aardig te vervelen. Facebooken, tweeten of even naar nu.nl zit er niet in, want mijn telefoon stamt uit een ander tijdperk. Wellicht dat ie bij Kunst & Kitsch nog van onschatbare waarde is, vooralsnog is ie qua entertainment flink waardeloos. 

Om 18.35 wil ik bijna kleurpotloden aan de bar vragen, want op de achterkant van de placemat staat een vet mooie kleurplaat. Even meditatief  kleuren terwijl ik wacht… en wacht en wacht. Met mijn beste ik-vind-het-helemaal-niet-erg-dat-ik-hier-al-best-lang-wacht-gezicht richting het personeel bel ik tien over half 7 mijn date. Voicemail. 

Zo ondertussen heb ik qua mannen en daten wel het een en ander meegemaakt, maar de dates zijn altijd wel op komen dagen. Deze situatie is volstrekt nieuw. Maar niet perse heel gaaf. Na drie kwartier wachten, betaal ik met lege maag en opgeheven hoofd mijn drankje.

Ik sta nog geen minuut buiten of mijn jaszak gaat af: mijn date aan de telefoon. Hij stond niet in, maar vooraan de file. Hij was er de oorzaak van...een aanrijding heeft roet in ons (niet eens bestelde) eten gegooid. Hij verontschuldigt zich in alle talen en belooft het goed te zullen maken. Vol verWACHTing klopt mijn hart…