Pasklaar

Op de heenweg weet ik het eigenlijk al: dit kan wel eens een heel naar gevecht gaan worden. Het kledingstuk in kwestie is ditmaal felroze en draagt de naam avondjurk. Een fraai gezicht op het hangertje en ook nog eens in de bonus. Kortom, pashok in en aantrekken. Met de nadruk op trekken, want enige moeite kost het wel. Met hangen en wurgen, worstel ik mezelf in de japon en werp een blik in de spiegel. BAM. Ineens ben ik 15 jaar terug in de tijd. Op een blije zomerdag liep ik in mijn nieuwe roze rok en dito shirt. Een voorbijgaande jongen wist net hard genoeg uit te brengen dat ik toch wel enigszins op een zuurstok leek. En boem, een trauma was geboren. Het woord zuurstok galmde nog na (schelden doet heus wel zeer), terwijl ik weer in het pashok landde. Ik neem dit keer mijn spiegelbeeld uiterst serieus (dat zouden meer mensen moeten doen) en besluit de japon niet te kopen. Zo goedkoop was ie ook weer niet en ik heb helemaal geen jurk nodig. Uittrekken dus. Zo halverwege het uittrekproces kom ik nu heel bewust hetzelfde probleem als op de heenweg tegen. Ik ondervind enige weerstand van de japon. Hoe harder ik trek, des te opstandiger het kledingstuk wordt.

En daar stond ik dan. De jurk half over mijn bovenlijf, armen gekruist voor mijn hoofd en in mijn handen twee stukken stof. Ik zat vast. Hartstikke klem. In een jurk. Een felroze. Ik kon geen kant meer op. 

Als ik niet verder kan, dan ga ik pas nadenken he. Niet van te voren, nee hoor, pas als ik als een mummie ingezwachteld ben. Wat te doen? Zo kan ik niet naar huis, dat is duidelijk. Wie kan me bevrijden? Iemand in het hokje naast me? Mijn hoofd om het gordijn steken en onopvallend (hoe???) aandacht van de verkoopster trekken? Ik zou gegarandeerd de lachers op mijn hand krijgen wanneer ik als roze lolly uit het hokje zou stappen. En mezelf weer een trauma op de hals halen. Ik denk er nog even over na...

Onafhankelijke en vooral eigenwijze vrouw die ik ben, onderneem ik toch nog een poging om mezelf uit de nu inmiddels wel benarde positie te bevrijden. En voor ik er erg in heb, klinkt er een soort van scheurend geluid. Niet heel lang, maar genoeg om te bedenken dat dat deze jurk is die me in de houdgreep heeft. Ohoh. De verkoopster om hulp vragen is in ieder geval geen optie meer. 

En dan gaat er een lamp aan. Zo recht boven mijn hoofd. Deze jurk heeft toch een rits? Heb ik die dan wel ver genoeg opengedaan? En ja hoor. Eureka! De ritssluiting bood ineens een opening. Hij kon nog zeker een halve meter verder open, waardoor de japon ineens een instapmodel werd. Ik stap er zo snel mogelijk uit en hang de ietwat gehavende jurk netjes terug tussen de andere aanbiedingen. Ik heb inmiddels mijn buik vol van kleren passen. Wel verlaat ik de winkel met een nieuwe tas, die past tenminste altijd.

Op die fiets

En daar stond ik dan. In de buurt van het station. Te kijken naar een fiets die niet van mij was. Ik heb namelijk roze fietstassen en een kleine witte bel. En geen kinderzitje. Ik keek nog een beetje schaapachtig om me heen in de hoop dat ik mezelf vergist had in de plek, maar ik wist eigenlijk al wat er was gebeurd. Nee, mijn fiets was niet gestolen door iemand die wellicht een fiets nodig had. Of deze misschien kon verpatsen, zodat ie wat biertjes kon kopen. Nee, de gemeente Den Haag had mijn fiets meegenomen. Zomaar geleend. Ongevraagd verplaatst. Bruut verwijderd. Geef het beestje maar een naam. 

Maar goed, ik hou van fietsen en van MIJN fiets, dus op naar het fietsdepot Haaglanden. Dit is de plek waar alle fout (foei!) gestalde fietsen worden verstopt voor hun rechtmatige eigenaar. 

Er wordt opengedaan door een net iets te dikke man (OBEEEEES) met een ietwat zurige lucht. Ik was gelijk aan de beurt en de vrouw achter de balie -met overigens hetzelfde dieet als de net iets te dikke man-, stond mij vriendelijk stotterend te woord. Ik had al vrij snel door dat de werknemers hier niet vooraan bij de breinboer hadden gestaan tijdens de schepping. Dat geeft niks, ik ben dol op sociale werkplaatsen. De mensen zijn er aardig én er wordt gewerkt. Hoe vaak komt die combinatie nog voor binnen een bedrijf…

De net iets te dikke man gaat mij voor de werkplaats in, vanwege de zurige lucht volg ik op gepaste afstand. De nieuwsgierige blikken van de overige werknemers zetten me aan het denken: zo vaak krijgen ze dus niet iemand over de vloer die daadwerkelijk zijn fiets op komt halen. Of ze hadden niet verwacht dat zo’n keurige deerne haar fiets fout (foei!) had gestald. 

Na even zoeken tussen alle bruut verwijderde fietsen, vond ik MIJN trouwe tweewieler terug. Met de roze fietstassen en de kleine witte bel. En doorgeknipt hangslot. Dat dan weer wel. 

De net iets te dikke man bood aan mijn bandjes op te pompen en ik hoefde alleen nog even af te rekenen bij de forse vrouw van de balie. Afrekenen? Jazeker, 17.50 eurie kost het om je gestolen fiets terug te krijgen. Een fiets ophalen die niet door een ambtenaar is gestolen, is overigens gratis. 

Ondertussen (de sociale werkplaats is zorgvuldig, doch niet zo snel) was mijn oog gevallen op het bordje ‘laat je fiets gratis graveren’. Tja, ik moest dan wel 17.50 voor MIJN fiets afrekenen, dat graveren laat ik niet aan mijn neus voorbij gaan. Uiteraard kwam hier ook enig papierwerk aan te pas en was het even zoeken naar de werknemer met diploma ‘graveren’, maar MIJN fiets heeft nu een heus nummer. Wat overigens het stelen niet tegengaat.

Ik geef toe, ik heb een zeer geslaagde middag gehad. En hiervoor wil ik de gemeente Den Haag graag bedanken: ik heb me goed vermaakt, mijn bandjes zitten weer  vol met lucht en mijn fiets is met liefde ingegraveerd. En dat voor maar 17.50! Ik zeg, koopje. Gelukkig heb ik nog een fiets, dus ik weet al waar ik die neer ga zetten dit weekend… 

R.

Date leed

Ik ben precies op tijd. Klokslag 18.00 uur hobbel ik met mijn mooiste glimlach het restaurant binnen. Zo te zien ben ik de eerste. Is het me verdorie weer niet gelukt om fashionably late te arriveren. Daarnaast word ik gelijk geconfronteerd met een moeilijke keuze, want er zijn nog zeker zes tafeltjes vrij. Vragen als ‘zit ik straks niet op de tocht, in de loop van het personeel, of onder een enthousiaste luidspreker?’ schieten gelijk door mijn hoofd. Ondanks dat ik nog een jong ding van 32 ben, gedraag ik me steeds meer als een oud gebouw. 

Aangezien er van mijn date nog geen spoor te bekennen is, overweeg ik de diverse plekken zorgvuldig. Niet dat ik op alle stoelen eerst een tijdje ga zitten voorwarmen, maar ik wil gewoon voor mijn gevoel een goede keuze maken. Uiteindelijk kies ik voor het hoekbankje in de –waar kan het ook anders- hoek. Allebei een eigen plek op de bank, maar mocht het gezellig worden, dan kan er op subtiele wijze dichter naar elkaar toe worden geschoven…

Nog even een laatste haar-, gebit- en make-up check en in de wachtstand met een zeven-upje. Het is inmiddels 18.10 en ik bestudeer de placemat. Om 18.15 onderdruk ik de neiging om de wijnkaart te bestuderen. In de eerste plaats heb ik er weinig kaas van gegeten en ik had geen zin in wijn vanavond. Zelfs ik heb van die dagen. 

Tegen 18.20 maak ik mezelf wijs dat hij vast ergens in een file staat. Ondertussen raak ik door mijn mogelijkheden heen me te vermaken. De vlaamse gaai in de boom is gevlogen en de dikke zwarte vlieg die nog steeds niet doorheeft dat de uitgang aan de ander kant van het pand is, begint aardig te vervelen. Facebooken, tweeten of even naar nu.nl zit er niet in, want mijn telefoon stamt uit een ander tijdperk. Wellicht dat ie bij Kunst & Kitsch nog van onschatbare waarde is, vooralsnog is ie qua entertainment flink waardeloos. 

Om 18.35 wil ik bijna kleurpotloden aan de bar vragen, want op de achterkant van de placemat staat een vet mooie kleurplaat. Even meditatief  kleuren terwijl ik wacht… en wacht en wacht. Met mijn beste ik-vind-het-helemaal-niet-erg-dat-ik-hier-al-best-lang-wacht-gezicht richting het personeel bel ik tien over half 7 mijn date. Voicemail. 

Zo ondertussen heb ik qua mannen en daten wel het een en ander meegemaakt, maar de dates zijn altijd wel op komen dagen. Deze situatie is volstrekt nieuw. Maar niet perse heel gaaf. Na drie kwartier wachten, betaal ik met lege maag en opgeheven hoofd mijn drankje.

Ik sta nog geen minuut buiten of mijn jaszak gaat af: mijn date aan de telefoon. Hij stond niet in, maar vooraan de file. Hij was er de oorzaak van...een aanrijding heeft roet in ons (niet eens bestelde) eten gegooid. Hij verontschuldigt zich in alle talen en belooft het goed te zullen maken. Vol verWACHTing klopt mijn hart… 

Dagjesmensen

Leve alle dieren. Hoera, hoera, hoera! Want, het is vandaag dierendag. Niet verzonnen door de Partij voor de Dieren, nee hoor, de hele wereld doet mee aan deze gekte. Het is namelijk WERELDdierendag. Mensen worden massaal opgeroepen extra lief te zijn voor de dieren. Of nog leuker: laten we massaal op dierendag geen dieren eten. Alsof het vlees bij de Albert Heijn dat door heeft. Ooit een kipfilet een zucht van verlichting horen slaken als ze niet in het mandje wordt geworpen op 4 oktober? Overigens: moeders komt de volgende dag gewoon terug voor datzelfde stukje en zo gaat mevrouw kipfilet alsnog de pan in. En ohja, het beestje was al dood. 

Stel ik heb een kat als huisdier, dan mag ik hem op dierendag verwennen met Sheba Essence met echte VISstukjes, terwijl ik zelf op een stuk bleekselderij moet knagen. Want, het is immers dierendag... 

Ben ik een dierenhater? Nee, integendeel, ik ben dol op beesten. Groot, klein, aaibaar of niet. Zelfs de slak uit mijn fietstas verplaats ik voorzichtig naar een natuurrijker plaatsje, waar die het wellicht wat meer naar zijn zin heeft. Met als motto leven en laten leven. Behalve muggen, die mogen wat mij betreft zo uitsterven. 

Het gaat me niet alleen om dierendag, het is zo langzamerhand elke dag wel een dag van iets. Ik heb even research gedaan en zo bestaat er naast dierendag, ook de week van het huisdier, dus mijn ingebeelde kat moet ik nu ineens al 8 dagen per jaar extra vaak aaien. En hoe zit dat dan op dikke truien dag, mag je dan in het kader van de dag van het schaap wel of niet een wollen trui aan. Oh, en op proefdierendag hebben de ratten in het laboratorium een dagje vrij. Even geen make-up in de ogen, ook wel eens lekker.

Is het zo raar om elke dag met open ogen te kijken, zodat je al het moois om je heen ziet? Zijn we zover ‘gevorderd’ dat we daarvoor een dag in moeten plannen? Moeten we Vader- en Moederdag vastleggen in agenda’s, zodat we dat bloemetje niet vergeten? Of kunnen we ook uit onszelf laten blijken dat we blij met ze zijn?  

Misschien is het een idee om elke dag even stil te staan en dankbaar te zijn voor wie en wat er in ons leven is. Want als je met respect en liefde voor mens en omgeving omgaat, is elke dag gewoon een mooie dag.

Namasté

R.

Handle with care

Eerlijk is eerlijk, de huidskleurige beha is gewoon een topuitvinding. Want hoe vaak komt het niet voor dat je een leuk shirtje aan wilt, maar dat je je bh er weer doorheen ziet. En dat is, tenzij je jezelf Madonna of Lady GaGa noemt, niet gaaf. De huidskleurige bh draag je onder je lichte of witte shirts, want hij is niet zichtbaar: ideaal. De zichtbaarheid van bh-bandjes is overigens nicht im Frage: dat kan gewoon.

Blijkbaar bestaat er echter een soort algemene afkeer voor de huidskleurige bh, want bij de naam alleen al trekken mannen een gezicht alsof ze een citroen staan te eten. Sterker nog, ze verzinnen gewoon een andere naam, zodat zelfs vrouwen deze bh gaan verafschuwen: de VLEESkleurige bh. Welke vrouwenhater heeft dat nou weer bedacht? Ik zie gelijk de etalages van de slager voor me en geloof me, ik heb niet het idee dat de kleur van een biefstuk, karbonade of zelfs hamlap ook maar enigszins in de buurt komt van die van onze huidskleurige bh.

Uiteraard ben ik de eerste die toegeeft dat er naast de huidskleurige beha’s voldoende mooiere alternatieven bestaan. Zowel in kleur als model. Maar in hoeverre wordt er überhaupt aandacht geschonken aan de beha? Mannelijke lezer, vertel eens eerlijk, wanneer was de laatste keer dat je met aandacht een bh hebt uitgedaan bij een vrouw? Laat ik het zo zeggen: ikzelf heb nog nooit een man ontmoet die langer naar mijn bh heeft gekeken dan de verkoopster van de Hunkemöller. Wat is dat toch, heren? Denken jullie dat het bloed richting de borsten wordt afgekneld en dat de bh daarom zo snel mogelijk van het lijf gegrist moet worden? In één keer, net als bij een pleister? Of zijn jullie zo bang misleid te worden door een push-up bh en willen jullie daarom gelijk zien welk vlees (aha!) je daadwerkelijk in de kuip hebt?

Uit alle suffe zomerenquêtes blijkt dat mannen vrouwen op het strand sexier vinden met een bovenstukje, dan zonder want ‘dat laat wat aan de verbeelding over’. Maar tijdens een fijne kluspartij is het bovenkledingstuk ineens de moeite van het bekijken niet waard. En dan ben je als vrouw wel ineens heel erg snel, heel erg naakt.

Mannen van Nederland, laat me even iets uitleggen over de vrouw en haar bh. Het is namelijk niet zo dat iedere vrouw de HEMA binnen hobbelt, haar maat beha zoekt, een slip uit het rek grist en voor het eten gaat zorgen thuis. Was het maar zo simpel. Nee, het zoeken van een bh, die PAST (het liefst met (bij)PASSEND broekje) is een queeste op zich. Het verbaast me dan ook dat er mannen schijnen te zijn die met handen als kommetjes een lingeriezaak inlopen en vervolgens met de juiste bh-maat voor vrouwlief thuiskomen.

Maar wat is nou mijn punt? Wil ik dat man tijdens het klussen zijn historische kennis over de bustehouder uiteen gaat zetten? Of dat hij mij gaat bijpraten over de laatste collectie van Marlies Dekkers? Nee. Niks van dit alles. Je hoeft echt niet te gaan babbelen. Sterker nog, je hoeft niet eens wat te zeggen. Aandacht is al voldoende. Want na het uittrekken van de beha, voel ik me over het algemeen nogal kwetsbaar. En ik heb best een fijne relatie met mijn lijf, maar zo zonder bustehouder is het wel ineens erg naakt. Je moet me gewoon even laten wennen. Dus, maak een Bewuste Handeling van het uittrekken van de bh. Geef liefde en aandacht. Want je weet toch: alles wat je geeft, krijg je ook terug…

R.