Pasklaar

Op de heenweg weet ik het eigenlijk al: dit kan wel eens een heel naar gevecht gaan worden. Het kledingstuk in kwestie is ditmaal felroze en draagt de naam avondjurk. Een fraai gezicht op het hangertje en ook nog eens in de bonus. Kortom, pashok in en aantrekken. Met de nadruk op trekken, want enige moeite kost het wel. Met hangen en wurgen, worstel ik mezelf in de japon en werp een blik in de spiegel. BAM. Ineens ben ik 15 jaar terug in de tijd. Op een blije zomerdag liep ik in mijn nieuwe roze rok en dito shirt. Een voorbijgaande jongen wist net hard genoeg uit te brengen dat ik toch wel enigszins op een zuurstok leek. En boem, een trauma was geboren. Het woord zuurstok galmde nog na (schelden doet heus wel zeer), terwijl ik weer in het pashok landde. Ik neem dit keer mijn spiegelbeeld uiterst serieus (dat zouden meer mensen moeten doen) en besluit de japon niet te kopen. Zo goedkoop was ie ook weer niet en ik heb helemaal geen jurk nodig. Uittrekken dus. Zo halverwege het uittrekproces kom ik nu heel bewust hetzelfde probleem als op de heenweg tegen. Ik ondervind enige weerstand van de japon. Hoe harder ik trek, des te opstandiger het kledingstuk wordt.

En daar stond ik dan. De jurk half over mijn bovenlijf, armen gekruist voor mijn hoofd en in mijn handen twee stukken stof. Ik zat vast. Hartstikke klem. In een jurk. Een felroze. Ik kon geen kant meer op. 

Als ik niet verder kan, dan ga ik pas nadenken he. Niet van te voren, nee hoor, pas als ik als een mummie ingezwachteld ben. Wat te doen? Zo kan ik niet naar huis, dat is duidelijk. Wie kan me bevrijden? Iemand in het hokje naast me? Mijn hoofd om het gordijn steken en onopvallend (hoe???) aandacht van de verkoopster trekken? Ik zou gegarandeerd de lachers op mijn hand krijgen wanneer ik als roze lolly uit het hokje zou stappen. En mezelf weer een trauma op de hals halen. Ik denk er nog even over na...

Onafhankelijke en vooral eigenwijze vrouw die ik ben, onderneem ik toch nog een poging om mezelf uit de nu inmiddels wel benarde positie te bevrijden. En voor ik er erg in heb, klinkt er een soort van scheurend geluid. Niet heel lang, maar genoeg om te bedenken dat dat deze jurk is die me in de houdgreep heeft. Ohoh. De verkoopster om hulp vragen is in ieder geval geen optie meer. 

En dan gaat er een lamp aan. Zo recht boven mijn hoofd. Deze jurk heeft toch een rits? Heb ik die dan wel ver genoeg opengedaan? En ja hoor. Eureka! De ritssluiting bood ineens een opening. Hij kon nog zeker een halve meter verder open, waardoor de japon ineens een instapmodel werd. Ik stap er zo snel mogelijk uit en hang de ietwat gehavende jurk netjes terug tussen de andere aanbiedingen. Ik heb inmiddels mijn buik vol van kleren passen. Wel verlaat ik de winkel met een nieuwe tas, die past tenminste altijd.

Op die fiets

En daar stond ik dan. In de buurt van het station. Te kijken naar een fiets die niet van mij was. Ik heb namelijk roze fietstassen en een kleine witte bel. En geen kinderzitje. Ik keek nog een beetje schaapachtig om me heen in de hoop dat ik mezelf vergist had in de plek, maar ik wist eigenlijk al wat er was gebeurd. Nee, mijn fiets was niet gestolen door iemand die wellicht een fiets nodig had. Of deze misschien kon verpatsen, zodat ie wat biertjes kon kopen. Nee, de gemeente Den Haag had mijn fiets meegenomen. Zomaar geleend. Ongevraagd verplaatst. Bruut verwijderd. Geef het beestje maar een naam. 

Maar goed, ik hou van fietsen en van MIJN fiets, dus op naar het fietsdepot Haaglanden. Dit is de plek waar alle fout (foei!) gestalde fietsen worden verstopt voor hun rechtmatige eigenaar. 

Er wordt opengedaan door een net iets te dikke man (OBEEEEES) met een ietwat zurige lucht. Ik was gelijk aan de beurt en de vrouw achter de balie -met overigens hetzelfde dieet als de net iets te dikke man-, stond mij vriendelijk stotterend te woord. Ik had al vrij snel door dat de werknemers hier niet vooraan bij de breinboer hadden gestaan tijdens de schepping. Dat geeft niks, ik ben dol op sociale werkplaatsen. De mensen zijn er aardig én er wordt gewerkt. Hoe vaak komt die combinatie nog voor binnen een bedrijf…

De net iets te dikke man gaat mij voor de werkplaats in, vanwege de zurige lucht volg ik op gepaste afstand. De nieuwsgierige blikken van de overige werknemers zetten me aan het denken: zo vaak krijgen ze dus niet iemand over de vloer die daadwerkelijk zijn fiets op komt halen. Of ze hadden niet verwacht dat zo’n keurige deerne haar fiets fout (foei!) had gestald. 

Na even zoeken tussen alle bruut verwijderde fietsen, vond ik MIJN trouwe tweewieler terug. Met de roze fietstassen en de kleine witte bel. En doorgeknipt hangslot. Dat dan weer wel. 

De net iets te dikke man bood aan mijn bandjes op te pompen en ik hoefde alleen nog even af te rekenen bij de forse vrouw van de balie. Afrekenen? Jazeker, 17.50 eurie kost het om je gestolen fiets terug te krijgen. Een fiets ophalen die niet door een ambtenaar is gestolen, is overigens gratis. 

Ondertussen (de sociale werkplaats is zorgvuldig, doch niet zo snel) was mijn oog gevallen op het bordje ‘laat je fiets gratis graveren’. Tja, ik moest dan wel 17.50 voor MIJN fiets afrekenen, dat graveren laat ik niet aan mijn neus voorbij gaan. Uiteraard kwam hier ook enig papierwerk aan te pas en was het even zoeken naar de werknemer met diploma ‘graveren’, maar MIJN fiets heeft nu een heus nummer. Wat overigens het stelen niet tegengaat.

Ik geef toe, ik heb een zeer geslaagde middag gehad. En hiervoor wil ik de gemeente Den Haag graag bedanken: ik heb me goed vermaakt, mijn bandjes zitten weer  vol met lucht en mijn fiets is met liefde ingegraveerd. En dat voor maar 17.50! Ik zeg, koopje. Gelukkig heb ik nog een fiets, dus ik weet al waar ik die neer ga zetten dit weekend… 

R.