EK: blog 3

Het was me het weekje wel. Weten we het nog? Afgelopen maandag speelde Nederland de laatste groepswedstrijd tegen Noord-Macedonië. We waren al verzekerd van de achtste finale, dus de alles of niets spanning bleef achterwege. Evenals mijn oranje outfit, die zat namelijk in de was vanwege het angstzweet van vorige keer. Maar ook zonder wuppie op schoot ben ik bloedje fanatiek.

Frank de Boer had mijn tip ter harte genomen en met Malen in de basis (en 10 anderen) gingen we van start. Het regende kansen. Voor Nederland, voor Memphis. Wat is dat toch met hem en de keeper. De bal moet langs de keeper, over de keeper of desnoods door de keeper, maar niet tegen de keeper. Dat telt gewoon niet. Wat ook niet telt is de paal (Matthijs) en de lat (Wout). En buiten spel telt ook niet. Daar kwamen wij dan weer mooi mee weg. Want onze keeper Maarten werd maar liefst twee keer gepasseerd door de Noord-Macedoniërs. Maar het was buiten spel. Aldus de VAR. Mij zal je er niet over horen…

En toen gebeurde er iets vreemds. Noord-Macedonië kreeg een vrije trap. De muur van vier man werd opgesteld en Malen was of heel moe of verveelde zich stierlijk, want die ging gewoon achter het muurtje liggen. LIGGEN! Alsof ie een fotoshoot deed! Wat gebeurde hier? Ga staan, Donyell, ga je land verdedigen! Groter hadden mijn ogen niet kunnen worden, maar niemand op het veld verblikte of verbloosde. Dit was blijkbaar normaal. En bij nader onderzoek was dat het ook. Dit was een typisch gevalletje van muurliggen. Om te voorkomen dat er onder de muur door geschoten wordt, is de muurligger in het leven geroepen. Het zijn wel mannen van staal hoor, die voetballers. Met je rug tegen de tegenstander liggen en hopen dat je niet keihard een bal tegen je bips aangeschoten krijgt. Muurliggen. It’s a dirty job…

Uiteindelijk zijn we met een 3-0 overwinning een terechte poulewinnaar van groep C en is het straks tijd voor de achtste finale. Tegen Tsjechië! Iedereen sprong een gat in de lucht, want we hadden geen tegenstander uit groep F, de ‘poule des doods’. Afgelopen woensdag moesten zij nog uitmaken wie er door gingen. De Duitsers, Portugezen en Hongaren werden 90 minuten lang heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Het hing erom: Als die zou verliezen, dan zou die door, en als die gelijkspel, dan zou die ander door. En jawohl, zoals altijd, lukte het de Duitsers om in de eindfase van de wedstrijd de beslissing te maken. Goretzka maakte 6 minuten voor tijd 2-2, en aan gelijkspel hadden onze buren genoeg. Hongarije mag naar huis. Enerzijds jammer voor de Hongaren, maar het zal ze leren. Met hun Middeleeuws beleid op het gebied van mensenrechten.

En wij mogen dus tegen Tsjechië. Een land waarbij ik me in eerste instantie afvraag in hoeverre ze daar wel bespeelbare voetbalvelden hebben. En dat ik me zo voorstel dat ze met moeite aan 22 man zijn gekomen die een beetje redelijk de bal rond kunnen spelen. Maar niets is minder waar. Tsjechië is een heus voetballand. De statistieken: we hebben drie keer gewonnen, drie keer gelijkspel gespeeld en maar liefst vijf keer verloren van Tsjechië. We moeten aan de bak vanavond! En om een drama zoals 17 jaar geleden te voorkomen zou mijn enige tip aan Frank zijn: Wat je ook doet, niet wisselen. Dat kan nooit goed aflopen.

Nog ruim vier uur, voordat het Wilhelmus klinkt en ik hopelijk weer een blik mag opvangen van Wout. Er moet nog van alles gebeuren: Max moet nog van start, de vlag moet nog gestreken en de wuppies nog van stal. Gelukkig staat het bier, de wijn en de sterke drank al koud. Want een kater komt er, hoe dan ook.

Ik wens u een prettige wedstrijd.

EK: blog 2

Nog nauwelijks bijgekomen van de 3-2 overwinning op Oekraïne én de lach (een LACH!) van onze bondscoach, maakte ik me alweer op voor de tweede wedstrijd: Ons Oranje tegen Dat Oostenrijk. De voorbereidingen begonnen al vroeg. Dagenlang hielden de buren en ik buienradar in de gaten. Houden we het wel droog? Essentieel als je van plan bent een tv buiten te zetten. Een tv-scherm buiten? Mag dat wel van politiek Den Haag? Wel als je afstand houdt, minstens 6 huishoudens uitnodigt en een snuitje opzet. En natuurlijk voor en na de wedstrijd netjes je handen wast.

Gelukkig werd donderdagmiddag het sein ‘blauwe lucht, geen regen tijdens de wedstrijd’ gegeven en kon de tv naar buiten. En dan de kabel aansluiten. Koud kunstje. Ware het niet dat de kabel te kort was. Kak. En nu? De wedstrijd volgen met minstens 15 seconden vertraging, omdat er eerst een seintje van het ene kastje via de andere muur naar het juiste beeldscherm moet, was natuurlijk geen optie. Synchroon voetbal kijken staat hoog op mijn prioriteiten lijstje.

Maar als de nood het hoogst is, is er altijd iemand in de buurt met alle soorten en maten kabels, waarvan de ene denkt: ‘flikker die hele bende toch weg’. En de ander (meestal de partner) denkt: ‘zie je, komt altijd van pas’. En zeker dat het van pas kwam. Ruim voor het Wilhelmus klonk, zaten we allemaal op de eerste rang, mét bitterballen. In het oranje natuurlijk. Maar dat moge duidelijk zijn.

En wat was het een mooie avond. Wederom konden we Dumfries als ‘man of the match’ noteren. En terecht. Eerst ging Oostenrijker Alaba op zijn mooie roze gympen staan, wat resulteerde in een penalty. Memphis maakte er na krap 10 minuten 1-0 van. En in de tweede helft scoorde Dumfries zelf en maakte hij er 3-0 van. Wat zegt u? 2-0? Maar die op maat gegeven assist van leukerdje Weghorst, die had Memphis er toch ook in gelegd? Ik bedoel, dat was toch best een schot voor open doel…

Hoe dan ook. 2-0 is ook een overwinning. En met 2 gewonnen wedstrijden, gaan we door naar de achtste finale. Net als bijna elk ander deelnemend land. Je moet als natie wel heel erg in zijn achteruit gevoetbald hebben, wil je de volgende ronde niet halen.

Vanavond nog een formaliteit. Om 18:00 treffen we Noord-Macedonië. Een voor mij volstrekt onbekend land. Ik kan Macedonië an sich al nauwelijks vinden op de kaart, laat staan de bovenkant ervan. Het blijkt dat er al decennia lang gesteggel, gekonkel en gedoe is rondom dit land en haar naam. Mijn conclusie: Noord-Macedonië is gewoon Macedonië. Alleen laat dat de Grieken maar niet horen.

----------------------------------------
Lieve Wout, helaas heb ik nog steeds je nummer niet doorgespeeld gekregen. Ik kreeg daarentegen wel heel veel kritiek op je spel. Kniesoor wie daar op let wanneer je fanatiek door mijn beeld huppelt. Maar...zo zou je niet snel genoeg zijn. Toegegeven: Malen was een tikkie sneller. En zo zou je maar een beetje hangen in de 16 meter. Toegegeven: het voetbalveld is groter dan dat. Maar hebben ze ook jouw mooie voorzetten gezien? Die ene bijvoorbeeld, helemaal op maat, de assist die werkelijk IEDEREEN erin geschoten zou hebben…ik hoop van harte dat je nog een welgemeend excuusje van Memphis hebt ontvangen? Arme Wout, je bedoelt het zo goed. En ik zie je zo graag. Maar ik zie Ons Oranje ook graag winnen. En misschien, heel misschien, moeten we dan toch voorzichtig kijken naar Malen in de basis. Sorry lieve Wout. Met je leuke leeuwenpootjes...

---------------------------------------

Fijne wedstrijd!

EK: blog 1

5-3-2 = 11

Ooit is mij ter ore gekomen dat voetbal een spel is van 11 tegen 11 en dat Duitsland uiteindelijk wint. Het schijnt ook dat Duitsland niet altijd meedoet, dus alleen dan wil de uitslag nog wel eens variëren. Ik geef het gelijk toe: ik weet niks van voetbal. Ik denk niet dat ik ooit ‘buiten spel’, zal begrijpen, dus ik kan gelijk een (denkbeeldige) streep zetten door een toekomst als lijnrechter. Voetbal is voor mij vaak kijken naar 22 opstandige pubers die hun zin niet krijgen. Niet per se het leukste entertainment, dus ik zap rustig verder. Maar als het Nederlands elftal speelt...das een heel ander verhaal. Dan zit ik vooraan. Dan weet ik nog steeds niet wat ‘buiten spel’ (buitenspel?) is en zou ik dat ook nooit hardop roepen tegen het scherm, maar ik kijk alle wedstrijden. In vol ornaat. Oranje dus.

Zo ook op zondag13 juni om 21:00 uur. Nederland tegen Oekraïne, eerste poulewedstrijd van het EK. Oranje boven en ik naar buiten. Onderweg naar het huishouden waar ik was uitgenodigd om te komen kijken. De kroegen zijn dicht, dus alle huiskamers gaan open. En hoe zat het ook alweer, ieder mag maximaal 4 andere huishoudens meenemen? Nou ja, we waren met meer zullen we maar zeggen.

Op mijn fietstocht zag ik welgeteld 2 andere vrolijke snuiters met een oranje shirt, verder werd ik een beetje meewarig aangekeken door voorbijgangers. Alsof ik in mijn oranje tenue naar een feestje ging waar zij niet voor waren uitgenodigd. Maar mensen, dacht ik ‘Oranje speelt vanavond! Aan die shirts, om die vlaggen, op die hoedjes! Hadden we het nu al massaal opgegeven? Was het geloof weg? De laatste weken was er natuurlijk niks anders dan kritiek op Ons Oranje. Allemaal goede spelers, maar samen bakten ze er niks van. En dan heb ik het nog niet eens over de coach met zijn 5-3-2 systeem. Hier waag ik mij verder niet aan, want zoals gemeld: ‘ik weet niks van voetbal.’ En toch: Ons Oranje speelt. En dan sta je daar gewoon achter. In je oranje hempie.

Aangekomen bij het open huis, maakte mijn hart een sprongetje: een scherm van 2 bij 3 meter en er waren wuppies, beessies en sjaals te over. Zelfs de chips was oranje. Of is dat geen nieuws? Hoe dan ook: ik was in mijn element. Eerst de volksliederen en dan het fluitje. We zijn begonnen!

En het was een feest. Er waren aanvallen, er waren mooie voorzetten en er speelde een elftal. Ons Oranje. En ik tellen: 5+3+2 = 10! De paniek slaat gelijk toe, want ik mis er 1. Blijkt die in het doel te staan: Meneer Stekelenburg. Van achter in de 30. Heerlijk, een leeftijdsgenoot.

En nu ik toch jullie aandacht heb: Heeft er IEMAND het nummer van Meneer Weghorst? Wat een leuke geitenbreier is dat. Met zijn leeuwenpootjes. Die mogen best even over mijn rug krabbelen…

Ik dwaal af. Zo kom ik natuurlijk niet toe aan het voorstellen van de rest van het elftal. We hebben immers ook nog man of the match Meneer Dumfries. Deze titel heeft ie overigens niet van mij gekregen. Ja, wat was ik blij dat ie van 2-2, 3-2 maakte, maar volgens mij had ie er in de eerste helft ook al 3 in kunnen leggen. Maar zoals gemeld: ‘ik weet niks van voetbal’. En dat geeft niks. Want ik was erbij. In vol ornaat en ik kijk nu al uit naar de volgende. Dag hoor!