Station scènes – deel 1

Het blijft een fantastisch schouwspel. Het station. En dan bedoel ik niet de treinen…ik ben geen heimelijke treinspotter ofzo (had ik maar zo’n absurde hobby). Ik vind vooral de mensen en hun gedrag op een station een interessant gegeven. 

Op een station is het een constant komen en gaan van mensen. Maar de roekeloosheid van al die mensen… Het is me werkelijk een raadsel dat het me steeds weer lukt om ongehavend van spoor 1 naar perron 14 te komen. Inclusief inchecken (die paaltjes zijn ook een risicofactor van heb ik jou daar). We hebben het dan wel over een station als Den Haag of Utrecht Centraal hè, niet over station Hindeloopen of Workum. Daar is het wellicht alleen tijdens de Elfstedentocht een drukke bedoening.

Op elk perron heb je een aantal vaste figuren. Allereerst heb je de meeloper. De meeloper doet zijn naam eer aan: hij loopt namelijk mee. Met de trein. De nog rijdende trein. De meeloper ziet dat de treindeuren waarin hij de trein wil betreden, aan hem voorbij gaan. Volstrekt onnozel loopt hij met die treindeuren mee. Want hij moet en zal DAAR naar binnen. Het liefst ook als eerste. Het kijken naar de meeloper krijgt een extra dimensie wanneer de binnenkomende trein gekoppeld moet worden aan een andere. Vol euforie staat de meeloper te wachten bij de treindeur en merkt vervolgens op dat de trein nog net een paar meter verder rijdt. En zo zet de meeloper ook wederom de pas erin… 

Bij het uitstappen krijg je standaard te maken met de blokkeerbaas. Deze persoon wil heel graag de trein in, staat precies VOOR de ingang, maar realiseert zich niet dat de mensen die uitstappen daadwerkelijk ook een vaste vorm hebben en niet vanzelf in het luchtledige oplossen. Als uitstappende passagier zit er vaak niks anders op dan door de blokkeerbaas heen te lopen. Uiteraard met je liefste glimlach en een welgemeend ‘dank je wel!’. 

De ik-ga-vast-dude vertoont overeenkomsten met de blokkeerbaas, maar met het belangrijke verschil dat deze persoon de trein al is ingestapt. En daarmee laat zien dat hij daadwerkelijk schijt heeft aan alle andere mensen. De blokkerbaas heeft iets meer fatsoen zeg maar. Wel minder hersens, dat dan weer wel. 

Dan heb je ook de afwachter. Daar zijn er maar weinig van. Die wachten tot alle mensen (of in ieder geval die uit wilden stappen) UIT de trein zijn, laten vervolgens de ikkeikkeikke's aan zich voorbij gaan en betreden de trein op hun gemak om zich in dezelfde coupe bij alle anderen te voegen. De afwachter klinkt een beetje suf, maar het zijn over het algemeen best fijne mensen. Ik ben er namelijk ook één…

Als laatste in dit rijtje hebben we de twijfelkont. Deze persoon stapt de trein uit en krijgt vervolgens een black-out. De twijfelkont weet ineens niet meer weet waar hij is en gaat dat ter plekke nog even ergens in zijn geheugen opzoeken. En ondertussen tuimelen alle overige uitstappende reizigers over hem heen als koffers op een kapotte bagageband. De twijfelkont is overigens ook op andere plekken dan het station aan te treffen. Bij voorkeur voor de in- of uitgang van winkels. Meestal betreft het hier vrouwen die niet meer weten uit welke richting ze ook alweer kwamen….

Fijne reis en tot deel 2!

Top of Flop

Wat een geauwehoeâhr. Dat is Haags voor: wat een geouwehoer. Ik doel op de ‘Nuclear Security Summit’ die over een paar dagen plaatsvindt. In duh Haag. Den Haag dus. Er komen dan een heleboel best wel belangrijke mensen bij elkaar en die gaan met z’n allen praten over nucleair terrorisme. Iets met kernwapens en radioactieve stoffen enzo. En dat we dat de wereld uit willen hebben. Mooi streven.

In mijn wereld (wonderland) zou een vergadering van een hoop belangrijke mensen uit diverse landen er als volgt uitzien: bij aankomst op Schiphol koopt men een retourtje Den Haag, stapt aldaar op tram 1 richting Scheveningen, checkt uit bij halte World Forum en wandelt kalmpjes aan naar het congrescentrum. Na een legitimatiecheck (wel even controleren of we te maken hebben met de echte meneer Obama) wordt men ontvangen met een kopje koffie dan wel thee en ach, waarom ook niet, een flink stuk Haagsche Kakker. Men praat wat, lacht wat, praat nog wat meer, maakt afspraken en zet ergens met een mooie Parker pen een handtekening. Na een hapje (bitterballen!) en een drankje, keert een ieder uiterst tevreden weer terug naar huis.

Maar zo werkt het niet in de echte (grote boze mensen) wereld. Hele belangrijke mensen kunnen niet zomaar in de tram stappen. Hele belangrijke mensen moeten heel goed beveiligd worden, want je hebt altijd andere minder belangrijke mensen die de hele belangrijke mensen niet zo aardig vinden. En die gaan dan misschien wel met zwaardere voorwerpen gooien dan waxinelichtjeshouders. Kortom: veiligheidsmaatregelen. En hoe!

Twee weken geleden begon men het gebied rondom het congrescentrum al af te zetten met torenhoge hekwerken afkomstig uit Engeland. Wij  Hollanders zijn vooral bekwaam in het aanleggen van dijken en duinen, maar om nou een omheining van zandzakken te gaan maken…

Straten en stoepen worden gladgestreken, fietsen die langer dan 4 minuten geparkeerd staan worden afgevoerd en straten staan vol met waarschuwings- en omleidingsborden. Weg afgesloten. Verboden te parkeren. Wegsleepregeling. Et cetera. Er staan inmiddels zoveel borden in de straat dat de persoon die zijn auto alsnog daartussen weet te parkeren een lintje zou moeten krijgen.

Deze week had ik zelf ook te maken met ‘veiligheidsmaatregelen’. Ik zat ontspannen op mijn fietsje, toen er een motoragent het verkeer sommeerde tot stoppen: er kwam een auto voorbij, twee bussen van de Koninklijke Marine en een enorme vrachtwagen. Daar zal de boot wel inzitten dacht ik nog. Twee straten verder kwam ik de stoet weer tegen, de motoragent vond het alleen niet goed dat ik daar ook fietste. Hij was me toch druk op zijn fluitje aan het blazen en aan het zwaaien met zijn armen. Volstrekt onduidelijk wat de bedoeling was. Ik maar in de remmen. Was niet goed. Man ging nog harder fluiten en zwaaien. Ik nog meer in de remmen. Wat een opgewonden standje zeg. Wat denkt die kankâh leijah (das Haags voor agent) nou? Dat ik mijn fiets in zijn 4 zet en hem achterin de bus parkeer? Wat geen gek idee was aangezien de bus vol zat met stoere zeelieden (mannen met baarden in mijn wereld). Of dat ik moedwillig in de ankers ga, zodat de vrachtwagen (met boot) achter me, me platwalst? Tuurlijk, veiligheid is belangrijk, maar veiligheid voor alles…dat is wellicht een tikkie overdreven.

Lekker makkelijk

Ik ben een moeilijke eter. Dat was ik altijd al. Maar nu ben ik het ook officieel. Niet iets om erg blij van te worden overigens. Een officiële moeilijke eter word je natuurlijk niet zomaar. Daar gaan jaren van training aan vooraf. 

De afgelopen maanden vond ik mezelf redelijk futloos, lamlendig en weinig energiek. Ik wist ‘van horen zeggen’ dat dat ook wel eens te maken kon hebben met mijn eetpatroon. Jammer, ik dacht altijd dat het lag aan die energievreters die je elke dag wel ergens tegenkomt: mensen die met alle liefde van de wereld jouw energievoorraad komen halveren. Maar op basis van dat voedingspatroon theorietje kon ik dus mooi de schuld niet meer aan anderen geven. Helaas, pindakaas. Dat lust ik overigens erg graag. 

Een onderzoekje naar wat ik in mijn mond stop (aan eten) en het effect daarvan op mijn energiehuishouding vond ik wel interessant. Dus, hop ik naar de mesoloog. De wat? De kruidendokter. Ik ben nu eenmaal het pluizige type, dus ik zoek het graag in de alternatieve hoek. De mesoloog meet met een boeiend apparaatje en dito geluidje de acupunctuurpunten op de huid. Die punten praten met je organen en die kunnen dan vertellen hoe het met ze gaat. De diagnose was vrij snel gesteld: ik ben een auto die probeert te rijden zonder benzine. Oh. Dat is niet goed zeker. En nu? Naar het dichtstbijzijnde tankstation voor een appel? Of gewoon af en toe een hap groente extra? 

Nee, niks van dat alles. Ik werd op een suikervrij en lactosevrij dieet gezet. Op rantsoen eigenlijk. Want suiker en melk? Dat zit naast koffie (als je ‘alles erin’ drinkt), zo’n beetje overal in. Behalve in broccoli of boerenkool. En bleekselderij. Mmm. 

Ondertussen had ik gewoon zin in chocola. En ik besloot dat ik best chocola mocht hebben. Ik was voor de diagnose ook niet na een doos merci of blik celebrations dood neergevallen, dus dat zal nu ook wel loslopen. Auto’s hebben altijd ergens een reserve.

Op naar de supermarkt en het rek met chocolalala. En dan sta ik daar dus rustig 10 minuten de boel een beetje af te wegen. Die reep niet, die is te groot. Op die manier zou ik mijn suikervrije dieet van maar liefst een hele week in 1 keer om zeep helpen. Heej, deze reep heeft geen suiker. Oh, maar wel voldoende zoetstoffen, dat schijnt nog erger te zijn voor mijn motortje. Die ander is pure chocola, beter dan melk, maar een stuk minder lekker. En als ik dan toch iets eet wat niet mag, dan ook graag iets wat ik wél te pruimen vind. Uiteindelijk viel mijn oog op een fijn vierkant blok chocola met wat amandelen erin. Want chocola met noten is minder ongezond dan met. En daar hou ik nu ineens van hè, gezond...

Eenmaal buiten de winkel heb ik onmiddellijk het papiertje eraf gehaald en vol aandacht 2 hele stukjes gegeten. Twee. Terwijl ik vroeger (lees: een week geleden) met gemak met hetzelfde plezier de hele reep naar binnen werkte. Nog geen 5 minuten later deden de hersenen het volgende: meer, meer, meer. Ik heb het maar liefst tot na het eten uitgesteld en nog 2 keer 2 blokjes naar binnen geschuifeld. En sjonge wat was dat lekker. Ohohoh. Wat hou ik van chocola. Hoezo, moeilijke eter? Ik ben gek op chocola. En uiterst tevreden met elke dag een reep. Makkelijker kan niet.

Lekker op tijd

Het is 28 januari en ik ontvang een app van mijn buurvrouw: fotootje. Met paashazen en dito eieren. Wat blijkt? Meneer Heijn heeft zijn winkel vol gezet met paasartikelen. In januari. Bijzonder zeg. Omdat de consument het wil, zegt men dan. Ja hoor, de consument wil dat. Ik zie de rijen al voor het hoofdkantoor van de AH staan met mensen die snakken naar paaseieren. In januari. 

Naar mijn idee hebben de meeste mensen in januari nog wat oprispingen van eerste en tweede gourmetdag ergens eind december. Of doet iedereen wederom hard zijn best om nu toch echt eens die 2 ons groenten op 1 dag naar binnen te werken in plaats van te verdelen over de week. Je kan mij gewoon niet (NIET) wijsmaken dat er iemand in januari (JANUARI) naar het managementteam van AH stapt om daar te vragen naar paaseieren. Je kan toch ook een bak M&M’s op tafel zetten als gekleurde chocola in huis je opvrolijkt?  

Dat de winkels begin januari al vol liggen met valentijnskaarten voor half februari, dat snap ik dan weer wel. Natuurlijk. Je vindt iemand leuk en die wil je een kaart sturen. En dan heb je minstens een maand nodig om de juiste kaart uit te zoeken. De soort kaart is namelijk ontzettend van belang. Zeker als je hem stuurt naar iemand die je leuk vindt. Het kan het verschil maken tussen wel of geen verkering. Dus zeg het maar: een rode envelop? Een roze? Of heel degelijk, toch een witte? Wel of geen beertje op de kaart? Ik zou zeggen geen. Wel of geen hartje voor de buik van het beertje? Als je toch eigenwijs een kaart met beer kiest, dan alsjeblieft niet met zo’n lullig hartje voor zijn buik. Maar ach, het is jouw verkering... 

Daarnaast is het ook ideaal dat je op tijd wordt herinnerd aan Valentijnsdag. Een mooi moment om je huidige relatie onder de loep te nemen. Wil je namelijk van die gozer naast je op de bank wel een kaart (al dan niet met beertje)? Of stuur je er eigenlijk zelf liever eentje naar de buurman? En als je geen relatie hebt, heb je nog een paar weken de tijd om ontzettend verliefd te worden. Of in ieder geval te doen alsof, zodat de kans op post op de dag zelf toeneemt. Kortom, Valentijnskaarten mogen ze wat mij betreft het hele jaar door verkopen. 

Maar paaseieren in januari? Wat een gelul. Wanneer is het eigenlijk Pasen? Met de lente toch? Ik heb het even netjes opzocht en hou je vast, op 20 april is het eerste paasdag. Op het moment van dit schrijven is dat nog precies 7 weken. Je hebt dus nog minder dan 50 dagen om je huis vol te stouwen met chocolade eieren en dito hazen. Ik zeg: HAMSTEREN!