Lekker makkelijk

Ik ben een moeilijke eter. Dat was ik altijd al. Maar nu ben ik het ook officieel. Niet iets om erg blij van te worden overigens. Een officiële moeilijke eter word je natuurlijk niet zomaar. Daar gaan jaren van training aan vooraf. 

De afgelopen maanden vond ik mezelf redelijk futloos, lamlendig en weinig energiek. Ik wist ‘van horen zeggen’ dat dat ook wel eens te maken kon hebben met mijn eetpatroon. Jammer, ik dacht altijd dat het lag aan die energievreters die je elke dag wel ergens tegenkomt: mensen die met alle liefde van de wereld jouw energievoorraad komen halveren. Maar op basis van dat voedingspatroon theorietje kon ik dus mooi de schuld niet meer aan anderen geven. Helaas, pindakaas. Dat lust ik overigens erg graag. 

Een onderzoekje naar wat ik in mijn mond stop (aan eten) en het effect daarvan op mijn energiehuishouding vond ik wel interessant. Dus, hop ik naar de mesoloog. De wat? De kruidendokter. Ik ben nu eenmaal het pluizige type, dus ik zoek het graag in de alternatieve hoek. De mesoloog meet met een boeiend apparaatje en dito geluidje de acupunctuurpunten op de huid. Die punten praten met je organen en die kunnen dan vertellen hoe het met ze gaat. De diagnose was vrij snel gesteld: ik ben een auto die probeert te rijden zonder benzine. Oh. Dat is niet goed zeker. En nu? Naar het dichtstbijzijnde tankstation voor een appel? Of gewoon af en toe een hap groente extra? 

Nee, niks van dat alles. Ik werd op een suikervrij en lactosevrij dieet gezet. Op rantsoen eigenlijk. Want suiker en melk? Dat zit naast koffie (als je ‘alles erin’ drinkt), zo’n beetje overal in. Behalve in broccoli of boerenkool. En bleekselderij. Mmm. 

Ondertussen had ik gewoon zin in chocola. En ik besloot dat ik best chocola mocht hebben. Ik was voor de diagnose ook niet na een doos merci of blik celebrations dood neergevallen, dus dat zal nu ook wel loslopen. Auto’s hebben altijd ergens een reserve.

Op naar de supermarkt en het rek met chocolalala. En dan sta ik daar dus rustig 10 minuten de boel een beetje af te wegen. Die reep niet, die is te groot. Op die manier zou ik mijn suikervrije dieet van maar liefst een hele week in 1 keer om zeep helpen. Heej, deze reep heeft geen suiker. Oh, maar wel voldoende zoetstoffen, dat schijnt nog erger te zijn voor mijn motortje. Die ander is pure chocola, beter dan melk, maar een stuk minder lekker. En als ik dan toch iets eet wat niet mag, dan ook graag iets wat ik wél te pruimen vind. Uiteindelijk viel mijn oog op een fijn vierkant blok chocola met wat amandelen erin. Want chocola met noten is minder ongezond dan met. En daar hou ik nu ineens van hè, gezond...

Eenmaal buiten de winkel heb ik onmiddellijk het papiertje eraf gehaald en vol aandacht 2 hele stukjes gegeten. Twee. Terwijl ik vroeger (lees: een week geleden) met gemak met hetzelfde plezier de hele reep naar binnen werkte. Nog geen 5 minuten later deden de hersenen het volgende: meer, meer, meer. Ik heb het maar liefst tot na het eten uitgesteld en nog 2 keer 2 blokjes naar binnen geschuifeld. En sjonge wat was dat lekker. Ohohoh. Wat hou ik van chocola. Hoezo, moeilijke eter? Ik ben gek op chocola. En uiterst tevreden met elke dag een reep. Makkelijker kan niet.