EK: blog 3

Het was me het weekje wel. Weten we het nog? Afgelopen maandag speelde Nederland de laatste groepswedstrijd tegen Noord-Macedonië. We waren al verzekerd van de achtste finale, dus de alles of niets spanning bleef achterwege. Evenals mijn oranje outfit, die zat namelijk in de was vanwege het angstzweet van vorige keer. Maar ook zonder wuppie op schoot ben ik bloedje fanatiek.

Frank de Boer had mijn tip ter harte genomen en met Malen in de basis (en 10 anderen) gingen we van start. Het regende kansen. Voor Nederland, voor Memphis. Wat is dat toch met hem en de keeper. De bal moet langs de keeper, over de keeper of desnoods door de keeper, maar niet tegen de keeper. Dat telt gewoon niet. Wat ook niet telt is de paal (Matthijs) en de lat (Wout). En buiten spel telt ook niet. Daar kwamen wij dan weer mooi mee weg. Want onze keeper Maarten werd maar liefst twee keer gepasseerd door de Noord-Macedoniërs. Maar het was buiten spel. Aldus de VAR. Mij zal je er niet over horen…

En toen gebeurde er iets vreemds. Noord-Macedonië kreeg een vrije trap. De muur van vier man werd opgesteld en Malen was of heel moe of verveelde zich stierlijk, want die ging gewoon achter het muurtje liggen. LIGGEN! Alsof ie een fotoshoot deed! Wat gebeurde hier? Ga staan, Donyell, ga je land verdedigen! Groter hadden mijn ogen niet kunnen worden, maar niemand op het veld verblikte of verbloosde. Dit was blijkbaar normaal. En bij nader onderzoek was dat het ook. Dit was een typisch gevalletje van muurliggen. Om te voorkomen dat er onder de muur door geschoten wordt, is de muurligger in het leven geroepen. Het zijn wel mannen van staal hoor, die voetballers. Met je rug tegen de tegenstander liggen en hopen dat je niet keihard een bal tegen je bips aangeschoten krijgt. Muurliggen. It’s a dirty job…

Uiteindelijk zijn we met een 3-0 overwinning een terechte poulewinnaar van groep C en is het straks tijd voor de achtste finale. Tegen Tsjechië! Iedereen sprong een gat in de lucht, want we hadden geen tegenstander uit groep F, de ‘poule des doods’. Afgelopen woensdag moesten zij nog uitmaken wie er door gingen. De Duitsers, Portugezen en Hongaren werden 90 minuten lang heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Het hing erom: Als die zou verliezen, dan zou die door, en als die gelijkspel, dan zou die ander door. En jawohl, zoals altijd, lukte het de Duitsers om in de eindfase van de wedstrijd de beslissing te maken. Goretzka maakte 6 minuten voor tijd 2-2, en aan gelijkspel hadden onze buren genoeg. Hongarije mag naar huis. Enerzijds jammer voor de Hongaren, maar het zal ze leren. Met hun Middeleeuws beleid op het gebied van mensenrechten.

En wij mogen dus tegen Tsjechië. Een land waarbij ik me in eerste instantie afvraag in hoeverre ze daar wel bespeelbare voetbalvelden hebben. En dat ik me zo voorstel dat ze met moeite aan 22 man zijn gekomen die een beetje redelijk de bal rond kunnen spelen. Maar niets is minder waar. Tsjechië is een heus voetballand. De statistieken: we hebben drie keer gewonnen, drie keer gelijkspel gespeeld en maar liefst vijf keer verloren van Tsjechië. We moeten aan de bak vanavond! En om een drama zoals 17 jaar geleden te voorkomen zou mijn enige tip aan Frank zijn: Wat je ook doet, niet wisselen. Dat kan nooit goed aflopen.

Nog ruim vier uur, voordat het Wilhelmus klinkt en ik hopelijk weer een blik mag opvangen van Wout. Er moet nog van alles gebeuren: Max moet nog van start, de vlag moet nog gestreken en de wuppies nog van stal. Gelukkig staat het bier, de wijn en de sterke drank al koud. Want een kater komt er, hoe dan ook.

Ik wens u een prettige wedstrijd.