EK: blog 1

5-3-2 = 11

Ooit is mij ter ore gekomen dat voetbal een spel is van 11 tegen 11 en dat Duitsland uiteindelijk wint. Het schijnt ook dat Duitsland niet altijd meedoet, dus alleen dan wil de uitslag nog wel eens variëren. Ik geef het gelijk toe: ik weet niks van voetbal. Ik denk niet dat ik ooit ‘buiten spel’, zal begrijpen, dus ik kan gelijk een (denkbeeldige) streep zetten door een toekomst als lijnrechter. Voetbal is voor mij vaak kijken naar 22 opstandige pubers die hun zin niet krijgen. Niet per se het leukste entertainment, dus ik zap rustig verder. Maar als het Nederlands elftal speelt...das een heel ander verhaal. Dan zit ik vooraan. Dan weet ik nog steeds niet wat ‘buiten spel’ (buitenspel?) is en zou ik dat ook nooit hardop roepen tegen het scherm, maar ik kijk alle wedstrijden. In vol ornaat. Oranje dus.

Zo ook op zondag13 juni om 21:00 uur. Nederland tegen Oekraïne, eerste poulewedstrijd van het EK. Oranje boven en ik naar buiten. Onderweg naar het huishouden waar ik was uitgenodigd om te komen kijken. De kroegen zijn dicht, dus alle huiskamers gaan open. En hoe zat het ook alweer, ieder mag maximaal 4 andere huishoudens meenemen? Nou ja, we waren met meer zullen we maar zeggen.

Op mijn fietstocht zag ik welgeteld 2 andere vrolijke snuiters met een oranje shirt, verder werd ik een beetje meewarig aangekeken door voorbijgangers. Alsof ik in mijn oranje tenue naar een feestje ging waar zij niet voor waren uitgenodigd. Maar mensen, dacht ik ‘Oranje speelt vanavond! Aan die shirts, om die vlaggen, op die hoedjes! Hadden we het nu al massaal opgegeven? Was het geloof weg? De laatste weken was er natuurlijk niks anders dan kritiek op Ons Oranje. Allemaal goede spelers, maar samen bakten ze er niks van. En dan heb ik het nog niet eens over de coach met zijn 5-3-2 systeem. Hier waag ik mij verder niet aan, want zoals gemeld: ‘ik weet niks van voetbal.’ En toch: Ons Oranje speelt. En dan sta je daar gewoon achter. In je oranje hempie.

Aangekomen bij het open huis, maakte mijn hart een sprongetje: een scherm van 2 bij 3 meter en er waren wuppies, beessies en sjaals te over. Zelfs de chips was oranje. Of is dat geen nieuws? Hoe dan ook: ik was in mijn element. Eerst de volksliederen en dan het fluitje. We zijn begonnen!

En het was een feest. Er waren aanvallen, er waren mooie voorzetten en er speelde een elftal. Ons Oranje. En ik tellen: 5+3+2 = 10! De paniek slaat gelijk toe, want ik mis er 1. Blijkt die in het doel te staan: Meneer Stekelenburg. Van achter in de 30. Heerlijk, een leeftijdsgenoot.

En nu ik toch jullie aandacht heb: Heeft er IEMAND het nummer van Meneer Weghorst? Wat een leuke geitenbreier is dat. Met zijn leeuwenpootjes. Die mogen best even over mijn rug krabbelen…

Ik dwaal af. Zo kom ik natuurlijk niet toe aan het voorstellen van de rest van het elftal. We hebben immers ook nog man of the match Meneer Dumfries. Deze titel heeft ie overigens niet van mij gekregen. Ja, wat was ik blij dat ie van 2-2, 3-2 maakte, maar volgens mij had ie er in de eerste helft ook al 3 in kunnen leggen. Maar zoals gemeld: ‘ik weet niks van voetbal’. En dat geeft niks. Want ik was erbij. In vol ornaat en ik kijk nu al uit naar de volgende. Dag hoor!