Op de heenweg weet ik het eigenlijk al: dit kan wel eens een
heel naar gevecht gaan worden. Het kledingstuk in kwestie is ditmaal felroze en
draagt de naam avondjurk. Een fraai gezicht op het hangertje en ook nog eens in
de bonus. Kortom, pashok in en aantrekken. Met de nadruk op trekken, want enige
moeite kost het wel. Met hangen en wurgen, worstel ik mezelf in de japon en werp
een blik in de spiegel. BAM. Ineens ben ik 15 jaar terug in de tijd. Op een
blije zomerdag liep ik in mijn nieuwe roze rok en dito shirt. Een voorbijgaande
jongen wist net hard genoeg uit te brengen dat ik toch wel enigszins op een
zuurstok leek. En boem, een trauma was geboren. Het woord zuurstok galmde nog
na (schelden doet heus wel zeer), terwijl ik weer in het pashok landde. Ik neem
dit keer mijn spiegelbeeld uiterst serieus (dat zouden meer mensen moeten doen)
en besluit de japon niet te kopen. Zo goedkoop was ie ook weer niet en ik heb
helemaal geen jurk nodig. Uittrekken dus. Zo halverwege het uittrekproces kom
ik nu heel bewust hetzelfde probleem als op de heenweg tegen. Ik ondervind
enige weerstand van de japon. Hoe harder ik trek, des te opstandiger het
kledingstuk wordt.
En daar stond ik dan. De jurk half over mijn bovenlijf,
armen gekruist voor mijn hoofd en in mijn handen twee stukken stof. Ik zat vast.
Hartstikke klem. In een jurk. Een felroze. Ik kon geen kant meer op.
Als ik niet verder kan, dan ga ik pas nadenken he. Niet van
te voren, nee hoor, pas als ik als een mummie ingezwachteld ben. Wat te doen? Zo
kan ik niet naar huis, dat is duidelijk. Wie kan me bevrijden? Iemand in het
hokje naast me? Mijn hoofd om het gordijn steken en onopvallend (hoe???)
aandacht van de verkoopster trekken? Ik zou gegarandeerd de lachers op mijn
hand krijgen wanneer ik als roze lolly uit het hokje zou stappen. En mezelf
weer een trauma op de hals halen. Ik denk er nog even over na...
Onafhankelijke en vooral eigenwijze vrouw die ik ben,
onderneem ik toch nog een poging om mezelf uit de nu inmiddels wel benarde
positie te bevrijden. En voor ik er erg in heb, klinkt er een soort van
scheurend geluid. Niet heel lang, maar genoeg om te bedenken dat dat deze jurk is
die me in de houdgreep heeft. Ohoh. De verkoopster om hulp vragen is in ieder
geval geen optie meer.
En dan gaat er een lamp aan. Zo recht boven mijn hoofd. Deze
jurk heeft toch een rits? Heb ik die dan wel ver genoeg opengedaan? En ja hoor.
Eureka! De ritssluiting bood ineens een opening. Hij kon nog zeker een halve
meter verder open, waardoor de japon ineens een instapmodel werd. Ik stap er zo
snel mogelijk uit en hang de ietwat gehavende jurk netjes terug tussen de andere aanbiedingen. Ik
heb inmiddels mijn buik vol van kleren passen. Wel verlaat ik de winkel met
een nieuwe tas, die past tenminste altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten