Ssst, sneeuw...

Sneeuwpret. Hou toch op. Sneeuw is niet leuk. En van pret is al helemaal geen sprake. Ik durf het gewoon hardop te zeggen. Volgens mij vindt niemand sneeuw leuk, maar het is op de een of andere manier not done iets negatiefs over sneeuw te zeggen. Want, oh wat is sneeuw mooi. En oh, wat ziet vallende sneeuw er gezellig uit. En uiteraard laat meneer Hiemstra (van het weer) vanavond vast ontelbare

fraaie plaatjes zien van ondergesneeuwde daken, fietsen en bomen. En toegegeven, een sneeuwlandschap is ook mooi. Maar het is zo ontzettend onhandig.

Zo ploegde ik vanochtend vroeg door een eerder uitgezet spoor (van iemand met vreselijk grote voeten) naar het fietsenhok. Helaas sloeg het te volgen spoor voor de stalling rechtsaf en was ik degene (met de vreselijke grote voeten) die een nieuw spoor mocht maken. Stiekem voelde het wel geinig om als eerste in de wollen deken te trappen. Maar geen tijd om figuurtjes te maken, ik moest naar het werk. Met de fiets aan de hand bereikte ik het begin van de straat. Zo goed en zo kwaad als het ging beklom ik mijn stalen ros, maar nog voordat ik één keer rond kon trappen stond ik er alweer naast. Het was glad. Spekglad. En waar het niet glad was, lag veel sneeuw. Te veel sneeuw.

Sneeuw is dus geen pretje. Niet als ik moet fietsen. Als een oud gebouw klem ik me vast aan het stuur, doodsbang om te vallen. Het vallen is niet zo erg, maar dat mensen je kunnen zien vallen, dat is funest voor je zelfvertrouwen. Normaal krik ik dat wat op met make-up, een weelderige haardos en een modieus jurkje. Maar koning winter verplicht me tot het opzetten van een muts (zeer ongunstig voor je kapsel!), het aandoen van een dikke coltrui en stevig schoeisel. Meestal kom ik als de verschrikkelijke sneeuwman ergens binnen stampen, naarstig op zoek naar een spiegel om mezelf bij te schminken.

Gelukkig ben ik niet de enige die voortploetert in het heilige wit. Ik heb ze vanochtend allemaal voorbij zien glijden: bakfietsmoeders die een poging doen hun kind op tijd op school af te geven. Peuters die verplicht op de slee zijn gezet, ingepakt als een mini-yeti, zodat papa ze ‘lekker hip’ naar de opvang kan trekken. Zelfs een langlaufer kruiste vandaag mijn pad. En ondertussen lachen we een beetje schaapachtig naar elkaar. Gedeelde smart. En toen realiseerde ik het me. We hebben er allemaal last van. Van die sneeuw. We zitten allemaal in hetzelfde sneeuwschuitje en we kunnen er ook vooral niks aan doen. De auto’s rollen heel langzaam achter elkaar aan. De trams staan stil. We willen wel vooruit, maar het gaat niet. We moeten verplicht onthaasten. Wat fijn! We kunnen niks anders doen dan accepteren. Sneeuw zorgt ervoor dat je even lekker in het moment leeft. Wat heerlijk! Sneeuw? Sneeuw is zo gek nog niet.