Schrijversblog

Ik heb een writer’s block. Geen echte natuurlijk. Ik ben ook geen echte schrijver. De groten der aarden, zoals een Godfried Bomans, een Harry Mulisch of een Annie M.G. Schmidt, die konden zich misschien de ‘luxe’ van een writer’s block veroorloven. Ik niet. Ik heb meer een schrijversblokje. Of tikdip. 

Aan inspiratie ontbreekt het me allerminst: dagelijks botst ik op situaties waarover ik een boek zou kunnen schrijven. Sterker nog, ik heb inmiddels een heel bestand aangelegd met de titel ‘ideeen_blogs’ met daarin (je raadt het al) allemaal ideetjes voor het schrijven van mijn blog. Waarom duurt het dan zo lang voordat er weer een fatsoenlijke aanvulling is op deze pagina? 

Na een uitgebreid diepte-interview met mezelf, heb ik de oorzaak hiervan gevonden en het laat zich samenvatten in het briljante woord verwachtingspatroon. Ik heb inmiddels gemerkt, dat men (de lezer) mijn verhalen leuk vindt. En dat vind ik fijn. Niets is lekkerder dan doen wat je leuk vindt en er anderen mee vermaken. (Zou ik vaker moeten toepassen in dit leven…) En toegegeven, ik vind mezelf uiterst hilarisch, dus ik begrijp dat men (de lezer) mijn teksten graag voorbij ziet komen. Op een gegeven moment begon er in mijn hoofd echter een irritant stemmetje vragen te stellen. Vindt men (de lezer) dit onderwerp wel leuk? Is deze verwoording wel voldoende grappig? Val je niet in herhaling? Dus in plaats dat ik gewoon lekker ging tikken, ging ik me ineens druk maken over de verwachtingen die men (de lezer) zou kunnen hebben. Niet heel gunstig voor mijn schrijfproces.  

Tijdens mijn blogblokkade ben ik wel lekker actief op zoek gegaan naar blogs van andere mensen. Beetje inspiratie opsnuiven zeg maar. Maar deze digitale zoektocht bleek meer een soort zelfkastijding: blogs van anderen zijn ten tijde van een schrijversdip per definitie leuker, mooier en grappiger. 

En nu? Stoppen met deze blog? Stoppen met schrijven? Stoppen met dat wat ik eigenlijk stiekem wel leuk vind om te doen? Wat denk je zelf? Dat ik de door mezelf opgelegde verwachtingen die men (de lezer) zou kunnen hebben laat weerhouden? Ik zet mijn hakken in het zand! Ik schrijf gewoon door. Met of zonder publiek. Ik ga door met het schrijven, schrijven over de dingen die ik ervaar, zaken die me verbazen, me vermaken of wellicht ontroeren. En ergens hoop ik natuurlijk dat men (de lezer) het leuk vindt. Maar het hoeft niet.