SchilderEI

“Dat kan mijn kleine zusje ook.” Dit is waarschijnlijk de meeste gevleugelde uitspraak in een museum voor moderne kunst. Een vel met wat strepen, een doek met een klodder verf en we noemen het kunst. Uiteraard nadat we er een vreselijk dure lijst omheen hebben gehangen. Spotlight erop en klaar. Oh nee, ook nog zo’n naamkaartje met daarop de titel van het schilderij en de maker. Vaak in een net iets te klein lettertype, zodat je gevaarlijk dicht bij het schilderij moet komen. Om dan vervolgens ‘zonder titel’ te lezen.

Niet met de ambitie ook in een museum te komen hangen, ben ik begonnen met schilderen. Omdat ik de spullen in mijn schoot kreeg geworpen. De verf en drie canvasplaten hebben eerst een half jaar werkloos in mijn huis gestaan, totdat ik de geest kreeg. Hoppa, tafelkleed op tafel, spullen uitgepakt en gaan. Eerst uiteraard nog een lekker zen muziekje opgezet, om mezelf tot grote hoogte te stimuleren. Ik heb echter nog de Hollandse versie van Spotify, dus ontvang geregeld nog enkele goedbedoelde reclameboodschappen tussen de muziek door. Dus mocht ik ineens in een extreme toestand van totale ontspanning komen, dan lukt het meneer Andrelon aardig om dat subiet een halt toe te roepen. Maar ok, ik weiger vooralsnog te betalen, dus dit nemen we op de (goed)koop toe. 

Handen uit de mouwen dan maar. Ik besluit de penselen links te laten liggen ‘met de handen werken’ is toch het lekkerst. Vinger door de verf en daar ga ik. Rondjes draaien. Dat was het enige wat er uit kwam. Rondjes draaien met groen, dan weer met wit. En maar door. Niet dat ik in een soort van trance kwam. Of dat mijn vinger geleid weer door een hogere macht om mij zo een boodschap voor de ganse wereld te geven. Niks van dat alles. Ik was met beide benen op de grond met mijn vingers rondjes aan het draaien op een stuk canvas. 

Na doek 1 besluit ik door te gaan naar het volgende canvasdoekje; ik heb toch al vieze handen. Wederom blijf het bij wat heen en weer gedraai met de vingers. Wel in een constant tempo, waardoor er toch een keer iets zou moeten gebeuren…Helaas, ik raak niet in extase, maar kom de avond toch redelijk ontspannen door. 

En ik ben nu in het blije bezit van drie schilderijtjes. Ik heb gewoon kunst gemaakt. Kunst waarvan mijn grote broer zou zeggen:  

“dat kan mijn kleine zusje ook.”